عاقبت عجیب برندگان مسابقه ی کاهش وزن

علم چربی

بعد از برنامه ی تلویونی «لاغر شو»، بدن های شان برای زیاد شدن دوباره ی وزن شان جنگید

شرکت کننده ها در طول فصل 8 ده ها کیلو وزن کم کردند، امّا وزن شان دوباره اضافه شد. بررسی تلاش های آن ها به توضیح این مطلب کمک می کندکه چرا افراد زیادی موفّق نمی شوند وزنی که کم کرده اند را به همان اندازه نگه دارند.

 

«دنی کیهیل»، حین خدمت اش در یک کلیسا در نزدیکی شهر تولسای ایالت اوکلاهاما، در برنامه ی تلویزیونی «لاغر شو»، که از شبکه یNBC پخش می شد، با کم کردن 108 کیلوگرم برنده ی مسابقه شد. بعد از مسابقه بیش از 45 کیلو اضافه کرده است

نوشته ی جیانا کولاتا

دنی کیهیل در حالی که کمی گیج شده بود زیری بارانی از کاغذ رنگی و شیرینی ایستاده بود، تماشاچیان فریاد می زدند و خانواده اش روی صحنه به سمت اش می دویدند. او برنده ی فصل هشتم یک برنامه ی تلویزیونیِ شبکه ی NBC شده بود؛ «لاغر شو»؛ او بیشتر از هر کس دیگری در این مسابقه وزن کم کرده بود- مقدار حیرت آور 108 کیلوگرم در هفت ماه.

وقتی که عصر روز 8 دسامبر 2009 جلوی همه روی ترازو رفت، 86 کیلو بود. او از 195 کیلو به این وزن رسیده بود. یک تی شرت و یک شورت که تا روی زانویش بود پوشیده بود؛ لاغر، با بدن ورزشکاری و به خوش قیافگی یک مدل بود.

گفت: «زندگیم بهم برگشت. حس می کنم یک میلیون دلار برنده شدم.»

آقای کیهیل مسابقه را که در هالیوود برگزار می شد ترک کرد و مستقیم به نیویورک پرواز کرد تا شروع به سفر برای شرکت در برنامه های تلویزیونی، گپ زدن با جی لِنو، رجیس فیلبین و جوی بِهار کند. چون از طرفدارهایش در سراسر دنیا شنیده بود که محبوبیت اش هیچ حد و مرزی ندارد.

امّا در سال های بعد از آن، آرام آرام بیش از 45 کیلو به وزن اش اضافه شد. در حقیقت، بیشتر 16 نفر شرکت کننده ی آن فصل اگر چه نه تمام وزنی را که به سختی کم کرده بودند، ولی بخش زیادی از آن را دوباره اضافه کردند. بعضی از آن ها الان سنگین تر از قبل هم شده اند.

با این حال تجربه های آن ها، اگر چه برای خود آن ها یک شکست است، امّا هدیه ای به علم بوده است. یک تحقیق بر روی شرکت کنندگان در فصل 8 مسابقه به یافته های شگفت آور جدیدی درباره ی فیزیولوژی چاقی منجر شد که به توضیح این مسأله کمک می کند که چرا افراد زیادی در حال تلاش و تقلّای بی حاصل برای حفظ وزنی که کم کرده اند هستند.

«کوین هال»، پژوهشگر در مرکز تحقیقات فدرال، قصد داشت که شرکت کنندگان در برنامه ی «لاغر شو» را به مدّت شش سال بعد از شب پایانی مسابقه دنبال کند. هدف اوّل پروژه، فهمیدن این مطلب بود که شش سال بعد از اینکه آن ها مقادیر زیادی از وزن شان را با رژیم و تمرین بدنی شدید کم کرده بودند چه اتفاقی برای آن ها خواهد افتاد.

«من قربانی نمی شم. قبلاً هم باهاش سر و کار داشته ام»

دنی کیهیل

46 ساله، سخنران، نویسنده، زمین شناس و موسیقی دان، اهل بروکن ارو، ایالت اوکلاهاما

وزن:

قبل از مسابقه، 195 کیلوگرم؛ فینال مسابقه، 86 کیلوگرم؛ در حال حاضر، 133 کیلوگرم

میزان متابولیزم پایه:

در حال حاضر از میزان مورد انتظار از یک مرد در اندازه ی او در روز 800 کالری کمتر می سوزاند

[wcm_nonmember] [vc_row][vc_column][vc_column_text][/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][porto_buttons btn_title=”خواندن رایگان با خرید اشتراک” btn_link=”url:https%3A%2F%2Fdopaminefit.irr%2Fsubscription%2F|title:%D8%A7%D8%B4%D8%AA%D8%B1%D8%A7%DA%A9″ btn_align=”porto-btn-center” btn_title_color=”#ffffff” btn_bg_color=”#e30143″ css_adv_btn=”.vc_custom_1620108776313{border-radius: 5px !important;}” btn_font_size=”20px”][/vc_column][/vc_row] [/wcm_nonmember]

[wcm_restrict]

محقّقان می گفتند که نتایج گیج کننده هستند. این نتایج نشان می دادند که بدن در مقابل کاهش وزن مقاومت می کند.

به گفته ی دکتر هال، متخصّص در زمینه ی متابولیزم در مؤسّسه ی ملّی دیابت و بیماری های گوارش و کلیه، که جزئی از مؤسّسه ی ملّی سلامت است: «این هم ترسناک و هم جالب است. من شگفت زده شده ام.»

این مسأله باید به متابولیزم استراحت، که تعیین می کند که یک فرد در حال استراحت چه مقدار کالری می سوزاند، مربوط باشد. وقتی که برنامه ی تلویزیونی شروع شد، شرکت کنندگان، با وجود اینکه اضافه وزن داشتند، متابولیزم نرمالی به نسبت اندازه شان داشته اند. یعنی به نسبت وزنی که داشتند مقدار کالری نرمالی را می سوزاندند. وقتی که برنامه ی تلویزیونی تمام شد، متابولیزم شان کاملاً کند شده بود و بدن شان کالری کافی را برای حفظ اندازه ی کوچک تر شده شان نمی سوزاند.

محقّقان می دانستند که تقریباً همه ی افرادی که خود خواسته وزن کم می کنند- حتّی اگر وزن نرمال و حتّی اگر کمبود وزن داشته باشند- زمانی که رژیم شان پایان پیدا کند متابولیزم کند تری خواهند داشت. بنابراین با دیدن اینکه شرکت کنندگان در مسابقه ی «لاغر شو» در پایان مسابقه متابولیزم کندی داشتند تعجّب نکردند.

چیزی که برای محقّقان تکان دهنده بود چیزی بود که بعد اتّفاق افتاد: بعد از گذشت سال ها و بالا رفتن وزن ها، متابولیزم شرکت کننده های مسابقه به حالت اوّل برنگشت. حتّی کند تر هم شد، و کیلو ها همچنان اضافه و اضافه تر می شد. مثل این بود که بدن شان تمام تلاشش را می کند که آن ها را رو به عقب، به وزن اوّلیه برگرداند.

آقای کیهیل یکی از بد ترین ها بود. به خاطر اینکه بیش از 45 کیلوگرم وزن اضافه کرد، و متابولیزم اش به اندازه ای کند شد که فقط وزن 133 کیلویی فعلی اش را حفظ کند. او الان باید در روز 800 کالری کمتر از یک مرد عادی در اندازه های خودش بخورد. هر چیزی بیشتر از آن تبدیل به چربی می شود.

یک واقعیت بیولوژیکی پایه ای

تلاش های شرکت کنندگان به توضیح اینکه چرا پیشرفت در مقابله با مشکل چاقی در کشور تا این اندازه سخت بوده است کمک می کند. چیزی که دامنگیر بیش از یک سوم بزرگسالان در آمریکاست. با هزینه کردن میلیادر ها دلار برای دارو های کاهش وزن و برنامه های رژیم غذایی، بسیاری در حال مقابله با بیولوژی خود هستند.

شرکت کنندگان با مشکل متابولیزم کند تر خود دست و پنجه نرم می کنند

یک مطالعه بر روی شرکت کنندگان در مسابقه ی «لاغر شو» مشخّص کرد که متابولیزم آن ها حین مسابقه و بعد از آن کند شده بود، که این حفظ وزن کاهش یافته شان را دشوار می کرد.

بازگشت وزن کم شده

سیزده نفر از چهارده شرکت کننده ای که مورد مطالعه قرار گرفتند، وزن شان طی شش سال بعد از مسابقه افزایش یافت. چهار نفر از شرکت کننده ها در حال حاضر سنگین تر از دوره ی قبل از مسابقه شان هستند.

متابولیزم در حال کند شدن

تقریباً تمام شرکت کنندگان در حال حاضر متابولیزم کند تری نسبت به شش سال پیش دارند، و در حال استراحت کالری های کمتری از میزان مورد انتظار می سوزانند.

تجربیات آن ها نشان می دهد که بدن چندین سال مقاومت خواهد کرد. و به قول دکتر «مایکل شوارتز»، محقّق در زمینه ی چاقی و دیابت، که پروفسور در زمینه ی پزشکی در دانشگاه واشینگتون است، «یافته ای جدید و مهم است.»

دکتر شوارتز که در این تحقیق شرکت نداشت می گوید: «نکته ی کلیدی این است که شما می توانید در تلویزیون باشید، می توانید مقادیر بسیار زیادی وزن کم کنید، می توانید تا شش سال ادامه دهید، امّا نمی توانید از یک واقعیّت بیولوژیکی فرار کنید.»

پزشک برنامه، «رابرت هویزنگا»، می گوید که انتظار داشته میزان متابولیزم پایه ی شرکت کننده ها درست بعد از اتمام برنامه پایین برود. امّا امیدوار بوده که افت کمتری داشته باشد. او، با این وجود، دقیق بودن اندازه گیری ها بعد از شش سال را مورد تردید قرار داده است. او می گوید: «امّا حفظ وزنی که کاهش پیدا کرده دشوار است.» به همین علّت است که به شرکت کننده ها توصیه می کند که باید حداقل نه ساعت در هفته ورزش کنند و رژیم شان را کنترل کنند تا بتوانند وزن شان را پایین نگه دارند.

او در یک ایمیل نوشته است که: «متأسّفانه، بسیاری از شرکت کنندگان امکان پیدا کردن و برآمدن از پس هزینه های حمایت های بعدی از طرف متخصّصان پزشکیِ ورزشی، روانشناسان، متخصّصان در زمینه ی خواب و مربّی های تمرین را ندارند- و این چیزی است که همه ی ما باید سخت تلاش کنیم تا تغییر کند.»

یافته های تحقیق که قرار است روز دوشنبه در مجلّه ی چاقی چاپ شود، بخشی از پیشرفت علمی برای پاسخ به بنیادی ترین سوالات درباره ی چاقی است. محقّقان در حال فهمیدن این مسأله هستند که چرا چاق بودن موجب می شود که افراد بسیاری مبتلا به دیابت و مشکلات پزشکی دیگر می شوند. آن ها در حال جستجو برای راه های جدید برای کم کردن مضرّات چربی هستند. آن ها در حال ارائه ی دلایلی هستند که جرّاحی چاقی به اکثر افراد امکان می دهد که مقادیر زیادی وزن کم کنند؛ در حالی که گرفتن رژیم تا این اندازه نا موفّق است. آن ها در حال بازنگری در درمان پزشکی برای افراد چاق هستند.

امید است که این کارها در نهایت به راه های جدیدی که چاقی را به عنوان یک بیماری مزمن درمان می کنند و کمک می کنند که در تمام طول عمر وزن را تحت کنترل داشت منتهی شود.

اکثر افرادی که برای کاهش وزن تلاش کرده اند می دانند که پایین نگه داشتن وزن کار سختی است؛ امّا با این حال وقتی وزن کم شده دوباره بر می گردد، خودشان را سرزنش می کنند. امّا آنچه که همواره مطالعات در زمینه ی چاقی نشان داده اند این است که رژیم گیرنده ها کاملاً تحت کنترل و سلطه ی بدن شان هستند، که با به کار گرفتن هورمون ها و تغییر متابولیزم پایه، همراه با هم، سعی می کند آن ها را به وزن قبلی شان برگرداند. این زیاد شدن می تواند چند ده کیلو باشد یا آن پنج شش کیلویی که اکثر افراد سعی دارند اضافه نکنند.

«سخته. میل شدید به خوردن همیشه با شماست»

دینا مرکادو:

35 ساله، شغل حمل نقل کالا، اهل کالیفرنیا

وزن:

پیش از برنامه، 112 کیلوگرم؛ در فینال مسابقه، 78 کیلوگرم؛ در حال حاضر، 93 کیلوگرم

میزان متابولیزم پایه:

در حال حاضر از میزان مورد انتظار از یک زن در اندازه ی او در روز 438 کالری کمتر می سوزاند

همیشه وزنی وجود دارد که بدن فرد بدون هیچ تلاشی آن را حفظ می کند. و از آنجا که مشخّص نیست که چرا آن وزن می تواند در طول سال ها تغییر کند- می تواند یکی از اثرات بالا رفتن سن باشد- در هر زمان وزنی وجود دارد که به سادگی می توان آن را حفظ کرد، و آن وزنی است که بدن برای حفظ آن می جنگد. پیدا کردن راهی برای خنثی کردن کردن این مکانیزم ها هدفی است که دانشمندان برای آن تلاش می کنند. با این وجود، آن ها اوّل سعی دارند که جزئیّات بیشتری از این مکانیزم ها را بفهمند.

دکتر «دیود لودویگ»، مدیرمؤسسه ی پیشگیری از چاقی نیو بلنس در بیمارستان کودکان بوستون، که در این تحقیق نقشی نداشته، می گوید که نتایج نشان دهنده ی نیاز به رویکردهای جدید برای کنترل وزن است. او این نکته را متذکّر می شود که از جهت تعدادِ کمِ افراد مورد آزمایش و نبود یک گروه کنترلی از افرادی که وزن کم نکرده بودند، تحقیق انجام شده محدود بوده است. امّا اضافه می کند که نتایج معنا دار و قابل درک هستند.

او می گوید: «این افراد زیر مجموعه ای از موفّق ترین رژیم گیرنده ها هستند. اگر آن ها در متابولیزم شان بازگشتی به حالت نرمال نشان ندهند، چه انتظاری از بقیه ی ما می رود؟»

با این وجود او اضافه می کند که: «این مسأله نباید به این شکل برداشت شود که ما محکوم هستیم که یا با بیولوژی مان بجنگیم یا اینکه چاق باشیم. به این معنی است که باید به دنبال روش ها و رویکرد های دیگری باشیم.»

لاغر تر و گرسنه تر

برخی از دانشمندان می گویند که با حفظ وزن باید به عنوان مسأله ای جدای از کاهش وزن برخورد شود. آن ها می گویند تنها زمانی که این مسأله حل شود می توان در مقابله با چاقی پیشرفت واقعی داشت.

دکتر «مارگارت جکسون»، مدیر یک پروژه ی تحقیقاتی در فیزر گفت: «تحقیقات ابتدایی و بنیادین زیادی وجود دارد که هنوز نیاز است انجام دهیم.» گروه او در حال آزمایش یک دارو هستند، که حدّاقل در حیوانات، مانند لپتین عمل کند، هورمونی که کنترل گرسنگی را بر عهده دارد. با کاهش وزن، میزان لپتین افت کرده و فرد احساس گرسنگی می کند. ایده ی آن ها این است که مغز افرادی که کاهش وزن داشته اند را به اشتباه بیندازند تا به علّت کمبودِ لپتین دچار میل و هوس شدید برای خوردن نشوند.

با وجود اینکه بسیاری از شرکت کنندگان در مسابقه وزن شان را به اندازه ی کافی پایین آوردند تا سلامتی شان را بهبود داده و از نظر بدنی فعّال تر باشند، امّا به غیر از یک نفر از آن ها، بقیه موفّق به نگه داشتن وزن پایین شان نشدند: «ارین اگبرت»؛ او پرستار تمام وقت مادرش است. او برای پایین نگه داشتن وزن اش تلاش زیادی کرد؛ چون متابولیزم اش از مقداری که از شخصی با اندازه ی او انتظار می رود در هر روز 552 کالری کمتر می سوزاند.

خانم اگبرت، که در مسابقه از 120 کیلوگرم به کمتر از 80 کیلوگرم رسیده بود، و حالا وزن اش بین 69 و 72 کیلوگرم است می گوید: «چیزی که مردم نمی دانند این است که یک بار خوردن خارج از برنامه ی رژیم مثل یک داروی مخدّر است. دو بار خوردنِ خارج از برنامه در طول یک دوره ی سه روزه می تواند تبدیل به یک میل و هوس بسیار زیاد شود. این چیزی است که من در برابر آن مقاومت می کنم.»

شش سال پس از اتمام فصل هشتم، پاییز گذشته 14 نفر از 16 شرکت کننده، برای انجام یک سری آزمایشات، به مدّت سه روز به مؤسّسه ی ملّی سلامت (N.I.H) رفتند. محقّقان نگران بودند که ممکن است شرکت کنندگان پیش از رفتن به مؤسّسه اقدام به کم کردن شدید وزن کنند؛ بنابراین پیش از موعدِ حضورشان تجهیزاتی که میزان فعّالیّت فیزیکی و وزن آن ها را اندازه گیری می کرد و اطّلاعات را از راه دور به مؤسّسه ی ملی سلامت می فرستاد را به آن ها دادند.

شرکت کنندگان در آزمایش نتایج آزمایشات متابولیک شان را هفته ی گذشته دریافت کردند. آن ها از دیدن این نتایج شوکه شده بودند. اعداد چیزهای زیادی را توضیح می دادند.

آقای کیهیل می گوید: «همه ی دوستان من آبجو می خوردند، ولی وزن خیلی زیادی اضافه نمی کردند. وقتی من شروع به خوردن آبجو کردم، 9 کیلوی دیگه اضافه کردم. این درست نیست. بدن من یک مشکلی دارد.»

 

«شون آلگایر»، 36 ساله، کشیش اهل شهر شارلوت از ایالت کارولینای شمالی، احساس می کند که فریب خورده است. او زمان شرکت در مسابقه از 201 کیلوگرم به 131 کیلوگرم رسید. حالا وزن اش نزدیک به 204 کیلوگرم شده است، و در روز 458 کالری کمتر از شخصی که هم اندازه ی اوست کالری می سوزاند.

او می گوید: «مثل اینه که بشنوی که به حبس ابد محکوم شدی.»

از دست داده یک هورمون کلیدی

متابولیزم های کند تر تنها دلیل برای اضافه شدن دوباره ی وزن شرکت کننده ها نبود. آن ها مدام در حال مبارزه با گرسنگی و میل شدید به خوردن خود بودند. محقّقان یک دلیل دیگر پیدا کردند: کم شدن اندازه ی لپتین. شرکت کنندگان با سطح نرمال لپتین شروع کردند. در فینال فصل، تقریباً هیچ لپتینی نداشتند، که باعث شده بود که همواره میل زیادی به خوردن داشته باشند. وقتی وزن شان دوباره اضافه شد، سطح لپتین شان دوباره بالا رفت، امّا اندازه ی آن تقریباً نصف اندازه ی زمان شروع فصل بود. این مسأله میل شدید آن ها به خوردن را توضیح می داد.

لپتین فقط یکی از مجموعه هورمون هایی است که کنترل گرسنگی را بر عهده دارند. و اگر چه دکتر هال و همکارانش بقیه ی این هورمون ها را اندازه گیری نکردند، امّا گروه دیگری از محقّقان در پروژه ی دیگری این کار را انجام دادند. در تحقیقی یک ساله که با پشتیبانی انجمن تحقیقات سلامت و پزشکی استرالیا انجام شد، دکتر «جوزف پرویتو» از دانشگاه ملبورن و همکارانش 50 نفر از افراد دارای اضافه وزن که پذیرفتند بودند به مدّت هشت یا نه هفته فقط 550 کالری در روز مصرف کنند را انتخاب کردند. آن ها به طور میانگین نزدیک به 13 کیلوگرم وزن کم کردند، امّا در طول سال بعد وزن کم شده شروع به بازگشت کرد.

«به اندازه ی اینکه بهت بگن یک بیماری داری ناراحت کننده نیست، امّا  چیزی شبیه به همونه.»

شون الگیر:

36 ساله، اهل شهر شارلوت، ایالت کارولینای شمالی

وزن:

پیش از شروع برنامه، 201 کیلوگرم؛ در فینال مسابقه، 131 کیلوگرم؛ در حال حاضر، 204 کیلوگرم

میزان متابولیزم پایه:

در حال حاضر از مقدار مورد انتظار از یک مرد با اندازه ی او در روز 458 کالری کمتر می سوزاند

دکتر پرویتو و همکارانش لپتین و چهار هورمون دیگر که احساس سیری به انسان می دهند را مورد مطالعه قرار دادند. میزان اکثر آن ها در موارد مورد مطالعه ی آن ها افت کرد. آن ها همچنین هورمونی که باعث می شود افراد میل به خوردن پیدا کنند را بررسی کردند. میزان آن افزایش پیدا کرده بود.

دکتر پرویتو گفت: «چیزی که تعجّب برانگیز بود هماهنگی این اثرات بود. بدن مکانیزم های متعدّدی را به کار می گیرد تا شما را به وزن قبلی تان برگرداند. تنها راه برای نگه داشتن وزن کم شده این است که همیشه گرسنه باشید. ما به شدّت نیاز به عوامل شیمیایی داریم که مانع گرسنگی شوند و در استفاده ی دراز مدّت خطری نداشته باشند.»

168، 181، 208، 220

آقای کیهیل، 46 ساله، می گوید که مشکل وزن اش زمانی شروع شده که کلاس سوم بوده است. مدام چاق و چاق تر شده. او گرسنگی می کشید، ولی بعد یک قوطی کامل خامه ی کیک را با قاشق می خورد. بعد از آن هم از حس خجالت زدگی در انباری قایم می شد.

در طول سال ها، میل دائم او به خوردن همچنان بر او مسلّط بود، و وزن اش بالا رفت: 168، 181، 208، 220.

او می گوید: «همیشه به خودم نگاه می کردم و فکر می کردم که وحشتناک ام، یک هیولام، موجودی پست تر از یک انسان ام.» او مجبور به خوابیدن روی یک صندلی شیب دار شده بود، چون برای دراز کشیدن خیلی سنگین بود. راه رفتن اذیّتش می کرد؛ پله ها مایه ی شکنجه و عذاب بود. خریدن لباس هایی با دور کمر 68 تحقیر آمیز بود.

«یادم میاد که یک روز توی یک اطاق پروِ لباس نشسته بودم، و هیچ چیز اندازه ام نبود. به ترافیک بیرون توی خیابون نگاه کردم و با خودم گفتم که باید همین الان خودم رو جلوی یک ماشین بندازم.»

او بالاخره از برنامه ی «لاغر شو» به عنوان بهترین فرصت اش برای کم کردن وزنِ کافی و داشتن یک زندگی عادّی استفاده کرد. سه بار امتحان کرد و نهایتاً انتخاب شد.

پیش از شروع شدن مسابقه، شرکت کنندگان تحت آزمایشات پزشکی قرار گرفتند تا از توانایی آن ها برای تحمّل برنامه ی شدید پیش روی شان اطمینان حاصل شود. برنامه واقعاً سخت بود. بعد از مستقر شدن در محل مسابقه ی «لاغر شو» همراه با سایر شرکت کنندگان، آقای کیهیل در روز هفت ساعت تمرین می کرد، طبق آنچه دستگاه سنجشی که به آن ها داده بودند نشان می داد 8000 تا 9000 کالری را می سوزاند. او از قرص های الکترولیت برای جایگزینی نمک هایی که حین تعریق از دست می داد استفاده می کرد، و کالری خیلی کمتری نسبت به قبل مصرف می کرد.

در نهایت او و بقیّه ی شرکت کننده ها برای مدّت چهار ماه به خانه هایشان فرستاده شدند تا سعی کنند که خودشان به کم کردن وزن شان ادامه دهند.

آقای کیهیل هدف اش را کم کردن 3500 کالری در روز قرار داده بود. قصد اش کم کردن حدوداً نیم کیلو در هر روز بود. او از شغل اش استعفا داد تا بتواند این کار را بکند.

برنامه ی روزانه اش به این صورت بود: بیدار شدن ساعت 5 صبح و دویدن 45 دقیقه ای روی تردمیل. خوردن صبحانه که به عنوان مثال یک تخم مرغ، دو سفیده ی تخم مرغ، نصف گریپ فروت و یک تکه نان سبوس دار بود. 45 دقیقه ی دیگر دویدن روی تردمیل. استراحت به مدت 40 دقیقه. حدود 15 کیلومتر دوچرخه سواری تا یک باشگاه. تمرین به مدت دو ساعت و نیم. دوش گرفتن، دوچرخه سواری تا خانه، خوردن نهار- به عنوان مثال یک سینه ی مرغِ بدون پوستِ بریان شده، به اندازه ی یک فنجان کلم بروکلی و ده تکه مارچوبه. استراحت به مدّت یک ساعت. دوچرخه سواری تا باشگاه برای یک دورِ دیگر تمرین.

اگر کالری کافی برای رسیدن به میزان مورد نظرش نسوزانده بود، بعد از شام به باشگاه بر می گشت تا باز هم مقداری تمرین کند. گاهی اوقات در تاریکی در محلّه های اطراف خانه اش می دوید تا جایی که نشانگر سوزاندن کالری اش نیمه های شب به صفر می رسید.

در روزِ وزن کشیِ فینالِ مسابقه، آقای کیهیل و بقیّه طوری لباس پوشیدند که لایه های شلِ پوستی که بعد از وزن کم کردن باقی مانده بود، و هم باعث تعجّب و هم وحشت شان شده بود، دیده نشود. لباس های زیرِ کشی پوشیدند تا آن پوست ها را نگه دارد.

آقای کیهیل می دانست که نمی تواند وزن روز فینالش، یعنی 86 کیلوگرم، را حفظ کند. او به قدری از لحاظ فکری و بدنی خسته شده بود که بعد از تمام شدن سفر های تبلیغاتی اش تا دو هفته به ندرت حرکت می کرد. امّا او به عنوان رکورد دار تمام فصل های برنامه ی «لاغر شو» شغل جدید اش را با برگزاری سخنرانی های انگیزشی شروع کرد، و برای چهار سال بعد، توانست وزن اش را با دو تا سه ساعت تمرین در روز زیر 115 کیلوگرم نگه دارد. امّا دو سال پیش، به سراغ شغل قبلی اش، نقشه برداری، رفت و کیلو ها شروع به برگشتن کردند.

«انگار یک چیزی در بدنم درست کار نمی کرد. فقط می دانستم مشکلی در متابولیزم ام وجود دارد.»

آماندا آرلاسکاس

26 ساله، مربی و مشاور رسانه های اجتماعی، اهل شهر رالی، ایالت کارولینای شمالی

وزن:

پیش از برنامه، 113 کیلوگرم؛ در فینال مسابقه، 74 کیلوگرم؛ در حال حاضر، 80 کیلوگرم

میزان متابولیزم پایه:

در حال حاضر از مقدار مورد انتظار از یک زن در اندازه ی او در روز 591 کالری کمتر می سوزاند

به محض اینکه ترازو به 120 رسید آقای کیهیل شروع به وزن کردن و اندازه گیریِ دوباره ی غذاهایش کرد و تمریناتش را بیشتر کرد. او به 106 تا 108 کیلو برگشت. امّا وزن اش دوباره آرام آرام اضافه شد، تا 125، و بعد 134.

متابولیزم کند او یک بخش از مشکل است، میل شدیدش به غذا خوردن هم بخش دیگری از آن است. او یک پاکت چیپس را باز می کند با این تصوّر که فقط چند تا خواهد خورد. «اوّل پنج تیکه می خورم. بعد انگار که عقل از سرم می پره و تمام بسته رو می خورم و بعد به خودم می گم که این چه کاری بود که کردی؟»

مغز کالری ها را تنظیم می کند

دکتر «لی کاپلان»، محقّق در زمینه ی چاقی در دانشگاه هاروارد، می گوید که مغز مقدار کالری هایی که ما مصرف می کنیم را تنظیم می کند، و مردم از این نکته غافل می شوند که در مقایسه با این واقعیّت که بدن آن ها مایل است مقدار بیشتری از آن کالری ها را حفظ کند، اینکه چه مقدار غذا می خورند اهمیّت کمتری دارد.

دکتر «مایکل روزنبام»، محقّق در زمینه ی چاقی از دانشگا کلمبیا که در تحقیقات قبلی با دکتر هال همکاری کرده است، می گوید زمان هایی که افراد به شدّت برای کاهش وزن یا حفظ وزنی که میزان قابل توجّهی کم شده تلاش نمی کنند، سیستم های بدن برای تنظیم اینکه چه میزان کالری مصرف شده است و چه مقدار سوزانده شده است سخت به هم پیوسته اند. امّا باز هم کیلو های اضافه می توانند بی سر و صدا اضافه شوند.

او می گوید: «ما در سال حدود 900000 تا یک میلیون کالری مصرف می کنیم، و همه ی آن ها را می سوزانیم به جز آن 3000 تا 5000 کالری ای که منجر به اضافه وزن سالانه به طور میانگین نیم تا یک کیلوگرم می شود. این تفاوت های خیلی کوچک در ورودی و خروجی به طور میانگین تقریباً 10 تا 20 کالری در روز می شود-کمتر از یک آبنبات- امّا اثرات تصاعدی در طول زمان می تواند ویرانگر باشد.»

دکتر روزنبام اضافه می کند که: «روشن نیست که آیا این عدم تعادل کوچک و اضافه وزن حاصل از آن که اکثر ما با افزایش سن آن را تجربه می کنیم پیامد های تغییر در شیوه ی زندگی، محیط یا تنها بیولوژی افزایش سن است.»

دکتر هال می گوید که اثرات عدم تعادل در کالری های مصرف شده و کالری های سوزانده شده زمانی که افراد به صورت خودخواسته وزن کم می کنند چشمگیر تر و مشخّص تر است. بله، سیگنال هایی برای افزایش دوباره ی وزن وجود دارد، امّا دکتر هال نمی دانست که افراد تحریک به خوردن چه مقدار کالری اضافه می شوند. او راهی برای فهمیدن این مسأله پیدا کرد.

«لاغر شو زندگیم رو تغییر داد، امّا نه از اون جهت که همه فکر می کنن. چشمای من رو به این واقعیّت باز کرد که چاقی صرفاً اعتیاد به غذا نیست. بلکه ناتوانی یک سیستم متابولیکه که درست کار نمی کنه.»

رودی پالز

37 ساله، مهندس برق، اهل شهر بلچرتاون، ایالت ماساچوست

وزن:

پیش از برنامه، 200 کیلوگرم؛ در فینال برنامه، 106 کیلوگرم؛ در سال 2014، 176 کیلوگرم؛ در حال حاضر، بعد از جرّاحی چاقی، 120 کیلوگرم

میزان متابولیزم پایه:

در حال حاضر از مقدار مورد انتظار از یک مرد در اندازه ی او در روز 516 کالری کمتر می سوزاند

او داده های حاصل از یک کارآزمایی بالینی که در آن افراد داروی دیابت کاناگلیفیلوزین(Canagliflozin) دریافت می کردند را مورد تجزیه و تحلیل قرار داد. این دارو افراد را وادار به بیرون دادن 360 کالری در روز از طریق ادرار می کرد. گروه دیگر دارونما مصرف می کردند. دارو اثر مشخّصی بر روی مغز ندارد، و شخص هم متوجّه خارج شدن آن کالری ها نمی شود. کسانی که دارو مصرف می کردند به تدریج وزن کم کردند. امّا برای حدوداً هر 2 کیلوگرمی که کم می کردند، بدون اینکه متوجّه باشند، 200 کالری اضافه در روز دریافت می کردند.

به گفته ی دکتر هال، در قیاس با کند شدن متابولیزم، آن کالری های اضافی عامل مهم تری برای بالا رفتن دوباره ی وزن بودند. او اضافه می کند که، اگر افراد در برابر میل شدید به خوردن آن کالری ها مقاومت می کردند، گرسنه می شدند. او می گوید: «آن ها باید مدام به جنگیدن ادامه دهند، در غیر این صورت وزن شان دوباره اضافه خواهد شد.»

متخصّصان می گویند این بدان معنا نیست که یک کاهشِ وزنِ کم بیهوده و نشدنی است. هر فرد به دستکاری در رژیم غذایی- به عنوان مثال رژیم های با کربوهیدرات یا کالری کم- و تمرین بدنی و دارو های کاهش وزن پاسخ متفاوتی می دهد.

امّا دکتر لودویگ می گوید که صرفاً کاهش کالری ها راه حل این مسأله نیست. او می گوید: «بدون شک افرادِ استثنایی وجود دارند که می توانند سیگنال های اساسی بیولوژیکی را نادیده بگیرند و با محدود کردن میزان کالری، کاهش وزن شان را در دراز مدّت حفظ کنند.» امّا اضافه می کند که: « برای اکثر افراد ترکیب گرسنگی دائم و متابولیزم کند شده مسیری به سمت افزایش وزن است- که توضیح دهنده ی این است که چرا تعداد کمی می توانند کاهش وزن شان را برای بیشتر از چند ماه حفظ کنند.»

دکتر روزنبام موافق است. او می گوید: «سختیِ پایین نگه داشتن وزن، آشکار کننده ی بیولوژی ماست، نه نبود نیروی اراده ی بیمارگونه ای، که دو سوم مردم آمریکا به آن دچار باشند.»

آقای کیهیل الان این مسأله را می داند. با دیدن گزارش گروه دکتر هال در مورد خودش، که نشان می دهد که متابولیزم اش چه میزان کند شده است، دیگر خودش را به خاطر افزایش وزن اش سرزنش نمی کند.

او می گوید: «آن فشار خجالت و شرمندگی ای که روی شونه هام بود برداشته شد.»

«غذاهای خیلی سالمی می خورم و از قند دوری می کنم، و از مکمّل ها استفاده می کنم. حالام می خوام بدونم دیگه باید چه کار کنم، چون اهل عمل ام.»

تریسی یاکیچ

44 ساله، متخصّص فیزیولوژی ورزشی، اهل شهر رالی، ایالت کارولینای شمالی

وزن:

پیش از برنامه، 113 کیلوگرم؛ در فینال برنامه، 60 کیلوگرم؛ در حال حاضر، 85 کیلوگرم

میزان متابولیزم پایه:

در حال حاضر از مقدار مورد انتظار از یک زن در اندازه ی او در روز 211 کالری کمتر می سوزاند.

[/wcm_restrict]