منو
منو
شیرین کننده های بدون کالری مولکول هایی هستند که ساختارهایی مانند شکر دارند و یا حاوی مولکول هایی مانند آمینو اسیدها هستند. شیرین کننده های بدون کالری شامل یک طبقه فرعی از مواد مغذی می باشند که شیرین کننده های بدون خاصیت غذایی نامیده می شوند. گستره شیرین کننده های بدون خاصیت شامل الکل قند همچنین شیرین کننده های بدون کالری یا شیرین کننده های مصنوعی می‌شود.
حالا می‌خواهیم اینجا در مورد شیرین کننده های بدون کالری واقعی که سوکرالوز، استویا و آسپارتام هستند صحبت کنیم اما به سراغ ساکارین و اسسولفام پتاسیم هم خواهیم رفت. در ادامه مطلب به این سوالات که آیا شیرین کننده های بدون کالری واقعا بدون کالری هستند؟ شیرین کننده های بدون کالری سودمندی های متابولیکی دارند؟ آیا واقعاً شیرین کننده های بدون کالری واقعا قابل اعتماد هستند؟ پاسخ خواهیم داد.
سوکرالوز از رایج ترین شیرین کننده های بدون کالری می‌باشد زیرا طعمی همانند شکر را برای ما تداعی می کند. دلیل این امر فرمول مولکولی سوکرالوز می باشد سه گروه هیدروکسیل را با اتم های کلرین جایگزین می کند. برای آنهایی که نمی دانند٬ هیدروکسیل یک راه خیالی برای گفتن این است که عنصر هیدروژن و عنصر اکسیژن در کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند.قبل از اینکه در مورد کلرین نگران شوید ادامه متن را بخوانید در این باره به شما توضیح خواهم داد که کلرین به هیچ عنوان سمی نمی باشد.
استویا به عنوان یک شیرین کننده بدون کالری در نظر گرفته می شود زیرا که از گیاه استویا تهیه می شود. برگ های استویا شامل ترکیب پیچیده ای از هشت استویول گلیکوساید شیرین می باشد.(گلیکوسایدها شکر می باشند) این شکرها به استویل چسبیده‌اند و این ۸ استویول گلیکوساید، stevioside و rebaudioside متابولیت اصلی هستند که برای شیرین کنندگی مورد استفاده قرار می گیرند.
برای پاسخ به این سوال شما باید یک متغیر را در نظر بگیرید که آیا شیرین کننده های بدون کالری در فرم تجاری تولید شده اند یا یا فرآوری شده اند؟ اگر شیرین کننده های بدون کالری فرآوری نشده باشند، پس بله، عملاً بدون کالری می باشند. هرچند اگر شیرین کننده های بدون کالری در فرم تجاری تولید شده باشند جواب خیر می باشد و دارای کالری هستند. برای واضح تر شدن٬ هنگامی که می گویم تولید شده به روش های تجاری منظورم همان بسته‌های زرد، آبی و صورتی رنگ می باشد که روی میزهای رستوران ها قرار دارد.
شیرین کننده های بدون کالری فرآوری نشده واقعاً بدون کالری می باشند زیرا در مقدار های کوچک استفاده می شوند مقدار بسیار ناچیزی از کالری را آزاد می کنند. برای مثال سوکرالوز که تقریباً همان فرمول مولکولی شکر را دارد دگرگون شدن از طریق متابولیسم توسط بدن روی آن صورت نمی‌گیرد و هیچ کالری آزاد نمی کند.
علاوه بر این استویای فرآوری نشده بدون کالری است. هرچند آسپارتام که از آمینو اسیدهای آسپارتیک اسید و فنیل آلانین ساخته شده است٬ ۴ کالری در هر گرم آزاد می کنند. به زودی متوجه خواهید شد که آسپارتام به صورت باور نکردنی شیرین می‌باشد و خیلی کم باید مصرف شود، به این خاطر است که عملاً کالری ندارد.
اگر شیرین کننده بدون کالری تولید شده توسط کارخانه ها را مصرف می کنید ممکن است که حاوی کالری باشد. به این خاطر که آنها از شکر هایی مانند مالتدوکسرتین و دکستروز استفاده می کنند. شیرین کننده های بدون کالری که بسیار شیرین هستند شما تنها می توانید مقدار کمی از آنها را مصرف کنید، بنابراین جبران کننده هایی را براحتی به بسته های شیرین کننده اضافه می کنند.
شیرین کننده های بدون کالری در میان کسانی که رژیم می گیرند بسیار محبوب است زیرا آنها شیرینی را که از برنامه رژیم آنها حذف شده است جایگزین می کنند. علاوه بر این بسیار شیرین هستند هنگامی که گرم به گرم با شکر مقایسه می شوند. سوکرالوز ۶۰۰ بار شیرین تر از شکر، استویا ۲۰۰ بار شیرین تر از شکر، ساکارین ۵۰۰ بار شیرین تر از شکر و اسسولفام پتاسیم ۲۰۰ بار شیرین تر از شکر می باشد. همانطور که مشاهده می کنید شما مجبور به استفاده مقدار زیادی از شیرین کننده های بدون شکر برای رسیدن به شیرینی به اندازه شکر نیستید.
هرچند بسیاری علاقه دارند این شیرین کننده ها را برپایه اثری که بر ذائقه دارند دسته بندی کنند. سوکرالوز و آسپارتام تاثیر شیرین کنندگی بسیار بالایی ندارند و ممکن است هنگام چشیدن به تلخی هم بزند. ساکارین و اسسولفام پتاسیم بسیار سریع فروکش می کنند و مقداری تلخی در ته زبان از خود به جا می گذارند.این یک راه بسیار مرسوم برای دسته بندی کردن شیرین کننده ها می باشد ٬مخصوصاً با الکل قند که شما در ادامه مقاله خواهید خواند.
سوکرالوز ممکن است واقعاً فایده های متابولیکی از قبیل آزادسازی یک هورمون به نام GLP1 را داشته باشد. GLP1 قند خون را به وسیله افزایش انسولین و پایین آوردن قند خون تنظیم می کند.این گفته از افرادی است که وزن ایده آلی دارند. آسپارتام نشان داده شده است که هیچ تأثیری بر گلوکز خون ندارد و در واقع باعث می‌شود شما غذای کمتری بخورید.
با آزمایشی که بر روی موش‌ها انجام شد، نشان داد با مصرف مقدار بسیار بالایی از استویا منجر به کاهش وزن بر روی موش ها شد. علاوه بر این مصرف برگ استویا و عصاره اش میل شدید شما به شیرینی و غذاهای چرب را کاهش می دهد. گذشته از این برگ های گیاه استویا دارای خاصیت ضد میکروب، ضد قارچی، ضد فشار خون، ضد هایپر گلیسمی و ضد التهاب دارد.
همچنین در تحقیقات نشان داده شده است گیاه استویا گلوکز خون را به خاطر یک سری مکانیسم ها، از جمله بهتر شدن حساسیت انسولین و تحریک افزایش انسولین قند خون را کاهش می دهد.(1) نشان داد که ۱۰۰۰ میلی گرم از استویا قادر به پایین آوردن گلوکز می باشد و می‌تواند مقدار انسولین لازم برای پایین آوردن گلوکز خون را کاهش دهد.
جواب کوتاه می باشد اما به من اجازه بدهید تا تعدادی تحقیق در این زمینه را نشان دهم. به خاطر دارید که من درباره کلرین در این مقاله چه گفتم؟ اینجا جایی است که بسیار مهم می شود. سوکرالوز اندازه کربوهیدرات در بدن به خاطر جذب خیلی ضعیف در فرایند گوارش شناخته شده نیست. در هنگام عبور از بدن تقریباً بدون تغییر با جذب مقدار ناچیزی از gl باقی می ماند و در نهایت از طریق مدفوع انسان دفع می شود. از آنجایی که جذب نشده باقی مانده است یک انسان ۸۰ کیلوگرمی می‌تواند ۲۸ گرمم شیرین کننده سوکرالوز در طول روز مصرف کند.
در سطح جهانی استویا به عنوان قابل اعتماد ترین شیرین کننده شناخته شده است به این معنا که یک انسان ۸۵ کیلوگرم ای می‌تواند بیشتر از ۳ گرم در طول روز استویا مصرف کنند. به خاطر داشته باشید که قدرت شیرین کنندگی استویا ۱۵۰ برابر بیشتر از شکر می باشد. این می تواند معادل با خوردن نیم کیلوگرم شکر در روز باشد. مشخص شده است افرا روزانه اغلب ۵ تا ۶ میلی گرم استویا مصرف می کنند.مقدار مصرف مجاز استویا ۱۸ میلی گرم است که مصرف روزانه ۵ تا ۶ میلی گرم فاصله خیلی زیادی با مصرف مجاز دارد. به همین خاطر استویا بسیار قابل اطمینان می باشد.
آسپارتام در میانه شیرین کننده های بدون کالری بحث برانگیزترین می باشد. سال ۱۹۸۱ که توسط FDA آمریکا تایید شد مورد استفاده قرار می گیرد. دلیل اصلی برای این بحث درخصوص آسپارتام متابولیسم اش می باشد. با خوردن آسپارتام این ماده به اجزای سازنده اش شکسته می شود که این مواد آسپارتیک اسید، فنیل آلانین و متانول می باشد. هنگام جذب، این مواد در بدن مانند غذای عادی می مانند. دروغ بحث برانگیز در مورد متانول می‌باشد. در مقادیر بالا متانول می‌تواند سمی باشد زیرا این قابلیت را دارد که توسط کبد به فرمالدئید تبدیل شود و این توانایی را دارد که با مصرف مقدار بالا منجر به کوری شود.
حالا این به چه معناست؟ یک لیتر اسپارتام به همراه سودا مقدار ناچیز ۵۵ میلی گرم متانول در خود دارد. بدن شما بدون هیچ خطری تا ۲۰۰۰ دیگرم از متانول را می تواند کنترل کند. برای مصرف ۲۰۰۰ میلی گرم از متانول شما باید ۳۶ لیتر سودای شیرین شده با آسپارتام را به یک بار مصرف کنید تا این ماده اثرات منفی خود را بر جای بگذارد. جالب است که بدانید آبمیوه مقدار بیشتری از متانول را نسبت به سودای شیرین شده با آسپارتام دارد.
در پاسخ به این سوال بسیار مهم باید بگویم بله سوکرالوز، استویا و آسپارتام قابل اعتماد هستند. در مورد سوکرالوز و استویا، این مواد حتی ممکن است سودمند باشند زیرا خاصیت های متابولیکی دارند. شیرین کننده های بدون کالری برای مدت طولانی به دقت بررسی شده اند به این خاطر که ما تنها چیزهای بد در مورد این مواد را می بینیم. فواید به ندرت در رسانه ها بیان زیرا ممکن است به اندازه کافی برای خواننده هیجان انگیز نباشد.
منبع:themusclephd
اگر شما هم انواع رژیم‌ها را امتحان کرده‌اید و موقت نتیجه گرفته‌اید شاید وقتش رسیده که زیر نظر دوپامین برنامه تغذیه و تمرین داشته باشید
