همه ی ما این را شنیده ایم که انجام تمرینات هوازی با شکم خالی، بعد از نخوردن غذا در طول شب، فعل و انفعالاتِ منجر به سوزاندن چربی را بیشتر می کند. ای کاش اینطور بود!
در سال 1999، «بیل فیلیپس» کتاب پرفروش خود درباره ی تناسب اندام را منتشر کرد. «بدنت را تغییر بده، تا زندگی ات تغییر کند.» که به خواننده قول تغییرات اساسی در ۱۲ هفته را می داد.
فیلیپس در فصل تمرینات هوازی کتابش این ایده را مطرح می کند که انجام تمریناتِ هوازی صبحگاهی، بعد از بیدار شدن از خواب و با معده خالی، چربی سوزی را تشدید می کند.
اما معلوم نیست که قبل تر مردم از کی و چطور به این نتیجه رسیدند که باید هر روز صبح با شکم خالی، به زور و کشان کشان خودشان را به تردمیل برسانند و تمرین کنند.
توجیه فیلیپس برای ایده اش این بود که: نبودِ طولانی مدّت غذا منجر به کاهش گردش قند خون می شود؛ که این موجب خواهد شد که سطح گلیکوژن (کربوهیدرات ذخیره شده) افت کند. این پیشامد برای بدن انتخابی جز استفاده ی بیشتر از چربی، به جای گلوکوز، برای تأمین انرژیِ انجام تمرین ها نمی گذارد.
علاوه بر این، سطوح پایین انسولین ناشی از نخوردن غذا، منجر به شکسته شدن چربی می شود؛ که این مسأله، دسترسی به اسید های چرب، برای مورد استفاده قرار گرفتن به عنوان منبع انرژی در طول جلسه تمرین را افزایش می دهد.
این استراتژی بین بدنسازها و سایر ورزشکارانِ تناسب اندام که سعی داشتند چربیِ بدن هر چه کمتری داشته باشند رایج شد. چرا حالا که اینقدر تلاش می کردند، در عوض چربی کم نکنند؟
خیلی ببخشید، اما کل این ایده ی بیدار شدن پیش از طلوع آفتاب، مثل یک زامبی و تمرین کردن، یک اشتباه بزرگ بوده و هست.
علتش هم این است:
دیدگاهتان را بنویسید